Ինչպե՞ս փորձանքն այդպես հեշտորեն Ֆրանսիա մտավ

Փարիզի Աստվածամոր տաճարն այրվեց: Այրվե՞ց, թե՞ այրեցին։ Ո՞վ համարձակվեց: Հիմա, երբ տաճարի մի մասը մոխրակույտի է վերածվել, դա արդեն էական էլ չէ: Այսօր անհնար է գտնել բանիմաց մեկին, որի հոգում Փարիզի Աստվածամոր տաճարի մոխրից չկա, որովհետև դա մարդ տեսակի ներքին սեփականությունն էր, անկախ նրանից՝ տեսե՞լ է այն, թե՞ ոչ:

Բայց ի՞նչը նպաստեց Ֆրանսիայի անուշադրությանը, ինչու՞ նա չկարողացավ պաշտպանել իր երկրի հպարտությունը, ինչպե՞ս փորձանքն այդպես հեշտորեն Ֆրանսիա մտավ:
2015 թվականի հունվարի 7-ին պետք է լույս տեսներ ֆրանսիական «Շառլ Հեբդո» (ֆր.՝ Charlie Hebdo) ամսագրի հերթական համարը, որում անդրադարձ էր կատարվելու նաև ֆրանսիացի գրող Միշել ՈՒելբեքի՝ նույն օրը լույս տեսած «Հնազանդություն» վեպին: Ամսագրի առաջին էջին զետեղված ծաղրանկարը մեկնաբանվում էր «Կախարդ ՈՒելբեքի գուշակությունները. 2015 թվականին ես կկորցնեմ ատամներս, իսկ 2022 թվականին ես արդեն ռամադանի պահքին եմ հետևում»: Ցավոք, հենց նույն օրը. «Շառլ Հեբդոյի» խմբագրությունը ահաբեկչության ենթարկվեց մուսուլման ծայրահեղականների կողմից, զոհվեց 12 մարդ, որոնց թվում՝ ՈՒելբեքի ընկերը՝ Բեռնար Մարին:

ՈՒելբեքն իր վեպով, որն անվանել է «քաղաքական ֆանտաստիկա», գուժում էր ֆրանսիական միջավայրի՝ ամեն վայրկյան մուսուլմանացման ու դրա վտանգների մասին, որին գրեթե ոչ ոք լուրջ չէր վերաբերվում: Վեպում տեսնում ենք չափազանց ժողովրդավարության բերած անդառնալի վնասները. հիշյալ ճանապարհով իշխանության է գալիս մուսուլման նախագահ և գլխիվայր շրջում քրիստոնեաբար ապրող Ֆրանսիան:
ՈՒելբեքին խոսելու առիթ էր տվել ֆրանսիական մեծ հեղափոխությունից հետո ահռելի ծավալների հասած ապաքրիստոնեությունը, որովհետև, սկսած այդ ժամանակաշրջանից, հարյուրավոր աղոթատեղիներ փակվեցին կամ վերածվեցին աշխարհիկ կենտրոնների:
Հավատացեք, որ ՈՒելբեքը ոչ մի նախադասությամբ չի վրիպել. Ֆրանսիան այսօր հեռու է բուն Ֆրանսիայից, տասնամյակներ շարունակ պետության կողմից հովանավորված այլասերությունը, անհասցե մարդկանց մուտքն ու դրանով պայմանավորված ներազգային հետընթացը, անբնական ժողովրդավարությունն ու մուլսուլմանացումն այդ երկիրը, ահաբեկչությունների ու լրտեսությունների առումով, խիստ խոցելի են դարձրել: Մի երևույթ, որի պտուղները օրերս քաղեց Ֆրանսիան, ավելի ճիշտ՝ ողջ աշխարհը՝ Աստվածամոր տաճարի հրդեհով. Փարիզը ծխում էր:

Ցանկացած երկրի, որտեղ ազգային պատկանելությունը մղված է երկրորդ պլան, որի ներկայացուցիչներն ավելի կաթոլիկ են, քան Հռոմի պապը, ամեն րոպե վտանգ է սպառնում, որովհետև կայուն ու անվտանգ է այն պետությունը, որի քաղաքացիները հայրենիքի ու հավաքականության զգացում ունեն, ինչը գրեթե իսպառ բացակայում է այսօրվա Ֆրանսիայում:
Ինչպես «Շառլ Հեբդոյի» խմբագրատան վրա հարձակումը, այնպես էլ Փարիզի Աստվածամոր տաճարի հրդեհը ապտակ էր ողջ քրիստոնյա աշխարհին, միաժամանակ սթափվելու և մտորելու հնարավորություն, ժողովրդավարության, մարդու ազատության և իրավունքների մասին ունեցած իր պատկերացումները վերանայելու հնարավորություն։

Գևորգ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ

Հ. Գ. Վատիկանյան կաթոլիկությանը գերազանցող մի «կաթոլիկություն» էլ այսօր Հայաստանում է բնավորվել, որի գցած սերմերը առողջ պտուղներ չեն տալու. մեզ ավելի պիտանի սերմեր են պետք:

Հեղինակի նյութեր

• Դիվանագետ լինելու համար տարիքը բավարար չէ, բայց պարտադիր է
• «Ես ենթարկվում եմ օրենքին, իսկ օրենքն ինձ թույլ է տվել աշխատել»
• Օրենքի երկի՞ր, թե՞ փակ բաժնետիրական ընկերություն
• Ձև՞, թե՞ բովանդակություն
• «Տասը մետր խրամատ փորելն ավելի հեշտ է, քանի մի մետր գերեզմանափոս»
• Երեխաների դաստիարակության հաշվին չեն տնտեսում
• Արե՞լ ես, պատասխան տուր
• Քայլող Նիկոլից երկու հատ ունենք
• «Դիրքը հանձնողի մերը»…
• Ով տապալի, ով գնա դատարան
• Էլ հեղափոխություն մի՛ արեք
• Աղջիկն էլի ջուր է ծեծում
• Ես նման բան չէի սպասում նոր իշխանություններից
• Հայ բանասիրության գրական ակումբ
• Պետական շահի ու ազգային արժանապատվության ջրբաժանը
• Թողել ենք՝ քաղաքապետն աշխատի
• «Չեմ ցանկանում այս միջավայրում ամեն պատահական գիրք վաճառել»
• Թրյուդոյի ոտքերի ու փոշու արանքում
• Գերադասում եմ «քոլեցի» մնալ
• Տեր Ղազարը փիլոնազուրկ է արվել

Մեկնաբանություններ